Bugünlerde cömert yoldaş bulmanın zor olduğunu söylüyorlar. Doğru, psikologlar bu iyi niyet jestinin saf haliyle iyilik olmadığından, başkalarının pahasına kendi var olma girişimi olduğundan eminler.
Çocukluğumuzdan beri bize – eğer yapabiliyorsanız – yardım etmeyi öğretiyorlar. Ama hayat bize şunu şunu gösteriyor:
Bazı insanlar siz onlara yardım etmeye çalıştıkça enerjinizi emer, kendilerini öne sürmeye çalışırlar ve duygularınızı kullanırlar. Bu insanlar kendileri ve başkaları hakkında şikayet ederler , sorunu çözmenin yollarını sunmaya başladığınızda ya onu reddederler ya da neden işe yaramayacağına dair nedenler sıralamaya başlarlar. Bütün bunlar yükünüzü artırır ,enerjinizin bir kısmını tüketirler. Seni sadece zihinsel bir çöp kutusu olarak kullanırlar. Kendinize saygı gösterin ve insanların sizin alanınıza girmesine izin vermeyin.
İyilik de tıpkı kötülük gibi bir başkasının hayatının dengesini bozabilecek bir sarkaçtır. Dengesini kaybederse çökebilir…
“Bir insana çok fazla verirsek, onun bağımsız olarak başarma isteği körelecektir. Bize güvenmeye, bizden fayda beklemeye ve daha fazla alamadığında sizden nefret etmeye başlaryacaktır.Çünkü sizin yardımlarınız artık sizin göreviniz olmuştur.Bu görevi aksattığınızda sizden kötüsü olmayacaktır…
Bu nedenle yardım sürekli olmamalı ve kişiyi size bağımlı bir duruma sokmamalıdır. Ekmekle yardım edebilirsin ama tereyağıyla değil.”
